ဒစ္ဂ်စ္တယ္လက္နက္ ပညာေပးအတြက္

အသက္ ၁၉ ႏွစ္အရြယ္ ဆာဟီးတစ္ေယာက္ အရြယ္ေရာက္လာၿပီးေနာက္ သူ႔ကိုယ္ခႏၶာအခ်ိဳးအဆက္မ်ား ေျပာင္းလဲလာမႈကိုၾကည့္ၿပီး ရွက္လည္းရွက္၊ စိတ္လည္း႐ႈပ္ေနမိသည္။ ရာဂ်က္စ္သန္ျပည္နယ္ေျမာက္ပိုင္းရွိ ခိုလာဟီဒါရြာငယ္ေလးတြင္ အရြယ္ေရာက္ၿပီး လူပ်ိဳေပါက္ျဖစ္လာရသည့္ လူငယ္ေလးမ်ားအဖို႔ သူတို႔ သိသင့္ သိထိုက္သည့္ အေၾကာင္းကိစၥမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး မိဘမ်ားကလည္းမေျပာ၊ အိမ္နီးခ်င္း မ်ားကလည္း ေဆြးေႏြး ေပးၾကလိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။

ေခတ္ေျပာင္းလာၿပီးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဆာဟီးတစ္ေယာက္ မိုးဘိုင္းလ္ဖုန္းႏွင့္ သူသိခ်င္သည့္ အေၾကာင္း အရာမ်ားကို အခမဲ့ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ႏိုင္သည့္ နံပါတ္မ်ားကို သိရွိလာသည္။ သူက“ကၽြန္ေတာ့္ အဘိုး တစ္ေယာက္က လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ေျပာင္းလဲလာမႈအေၾကာင္းကို ပြင့္လင္းစြာနဲ႔ လာၿပီးရွင္းျပေနသလို ဖုန္းထဲကတစ္ဆင့္ သိခဲ့တယ္” ဟု သူကရွက္စႏိုးျဖင့္ ရွင္းျပသည္။

“ကၽြန္ေတာ္ဖုန္းဆက္ၿပီး ေမးလို႔ သိထားရတဲ့ အေၾကာင္းေတြကို ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း ျပန္ေျပာျပ တယ္”ဆာဟီးၾကားရသည့္ ဖုန္းထဲကအသံသည္ ဟင္ဒီဘာသာစကားျဖင့္ ျပန္ရွင္းျပထားသည့္ အသံဖိုင္ျဖစ္သည္။ ထိုအသံဖိုင္ထဲတြင္ လူငယ္တို႔၏ က်ားမသဘာဝ လိင္ပိုင္းဆိုင္ရာ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္လာမႈမ်ားအေၾကာင္းကို သိသင့္ သိထိုက္သမွ် ရွင္းလင္းေဆြးေႏြးေပးထားသည္။

အိႏၵိယႏိုင္ငံတြင္ ထိုသို႔ဖုန္းလိုင္းကတစ္ဆင့္ သိလို၍ေမးလွ်င္ ျပန္ေျဖေပးျခင္းကို “ကစ္ေရွာ္ဗာတာ” ဟုေခၚသည္။ “အရြယ္ေရာက္သူမ်ားႏွင့္ေဆြးေႏြးျခင္းက႑” အျဖစ္ လူသိမ်ားသည္။

ရာဂ်က္စ္သန္ျပည္နယ္၊ ဘန္ဒီအနီးရွိ ေက်းရြာေပါင္း ၂၅၀ ခန္႔တြင္ ထိုအစီအစဥ္မ်ားကို ဖုန္းလိုင္းကတစ္ဆင့္ ေမးျမန္းနားေထာင္နိုင္ သည္။ရာဂ်က္စ္သန္ျပည္နယ္သည္ အိႏၵိယႏိုင္ငံတြင္ လိင္ခြဲျခားမႈအမ်ားဆံုးျဖစ္သလို စာမတတ္သူႏႈန္းလည္း အမ်ား ဆံုးျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ ထိုေဒသသည္ ႏိုင္ငံအတြင္း၌ လိင္ပိုင္းဆိုင္ရာ အၾကမ္းဖက္မႈ ဒုတိယအမ်ားဆံုး ေဒသ လည္းျဖစ္သည္။

ထိုျပည္နယ္အတြင္းကေလးအရြယ္လက္ထပ္မႈႏႈန္း မ်ားကလည္း ျမင့္မားသည္။ မိန္းကေလး မ်ား၏ လက္ထပ္သည့္အရြယ္မွာ ပ်မ္းမွ် ၁၅ နွစ္ျဖစ္ၿပီး ေယာက္်ားေလးမ်ားက ၁၉ နွစ္ျဖစ္ေနသည္။ သတ္မွတ္ ထားသည့္ တရားဝင္လက္ထပ္ႏိုင္သည့္ အရြယ္မွာ ၁၈ ႏွစ္မွ ၂၁ ႏွစ္ျဖစ္သည္။

ေယာက္်ားေလးမ်ားကို ပညာေပး အထူးအခြင့္အေရး
ဆာဟီ ပထမဆံုးဖုန္းျဖင့္ ဆက္သြယ္ၿပီး နားေထာင္ရသည့္အေၾကာင္းမွာ ဘိုးဘိုး ကာဂုဆာေျပာၾကားေပး သည့္ လိင္ပညာေရးအစီအစဥ္ျဖစ္သည္။ သူတို႔ဆီတြင္ ဘိုးဘိုးေဒါသ၏ အစီအစဥ္ဟု လူသိမ်ားသည္။ ဘိုးေဒါသ ေျပာျပသည့္ ဇာတ္လမ္း ေလးပိုင္းရွိသည္။ တစ္ပိုင္းကို ၁၀ မိနစ္မွ ၁၅ မိနစ္ၾကာသည္။

ဘိုးေဒါသက သူရွင္းျပစဥ္ ဇာတ္လမ္းထက္ဝက္ေလာက္အေရာက္တြင္ ဖုန္းေခၚၿပီး ေမးသူကို ေမးခြန္းေလးေတြ ျပန္ေမးတတ္သည္။ သူေျပာေနတာကို ဂ႐ုစိုက္ၿပီး နားေထာင္မႈရွိ၊ မရွိကို စမ္းသပ္ျခင္းျဖစ္သည္။ သူက မွန္ သို႔မဟုတ္ မွားဟု ေျဖႏိုင္သည့္ ေမးခြန္းေလးမ်ား ေမးသည္။

“ကၽြန္ေတာ္တို႔က လူႀကီးေတြေရာ လူငယ္ေတြကိုပါ ဦးတည္ထားပါတယ္။ က်ားမ ခြဲျခားျခင္း မရွိပါဘူး။ ဘယ္သူမဆို နားေထာင္ၿပီး ဝင္ေျဖႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ထားပါတယ္” ဟု ထိုအစီအစဥ္ကို တင္ဆက္ေပးေနသည့္ နယူးေဒလီအေျခစိုက္ CHSJ အဖြဲ႔မွ ဘာဒါ ဥဇာမာကဆိုသည္။ ထိုအဖြဲ႔သည္ ေစတနာ့ဝန္ထမ္း ပညာေပး အဖြဲ႔ျဖစ္ၿပီး ၂၀၁၅ ဇူလိုင္လကစတင္ကာ ဖုန္းျဖင့္ ဆက္သြယ္ေမးျမန္းမႈမ်ားကို ေျဖဆိုၿပီး ပညာေပးေနျခင္းျဖစ္ သည္။ သူတို႔ထံကို ေမးျမန္းလိုလွ်င္ ဖုန္းနံပါတ္ 1-800-112013 ကိုဆက္သြယ္လိုက္႐ံုသာျဖစ္သည္။

အိႏၵိယလူ႔ေဘာင္တြင္ အမ်ိဳးသား၊ အမ်ိဳးသမီး အဆင့္အတန္း ခြဲျခားမႈမ်ားရွိေနသည္။ သူတို႔ဘဝတြင္ လိင္ကိစၥ ဆိုသည္မွာ ရွက္ရေၾကာက္ရမည့္ ကိစၥမ်ားျဖစ္ေနၿပီး လူႀကီးမ်ားကိုလည္း မေမးရဲ၊ လူႀကီးမ်ားကလည္း ပညာေပးႏိုင္စြမ္း အားနည္းၾကသည္။ မိုဘိုင္းလ္ဖုန္းမ်ားကို တြင္က်ယ္စြာ အသံုးျပဳလာႏိုင္ျခင္းက မ်က္ႏွာ ခ်င္းဆိုင္ ရင္မဆိုင္ရဲသည့္ ကိစၥမ်ားကို အထူးေျပလည္ေစနိုင္သည္။ မိမိသိလိုသမွ် လြတ္လပ္စြာ ေမးခြင့္ရွိသလို ေျဖၾကားမႈမ်ားကိုလည္း မရွက္မေၾကာက္ နားေထာင္ႏိုင္သည္။ ထို႔ျပင္ သူတို႔သိထားသည္မ်ားကိုလည္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ထပ္ဆင့္ မွ်ေဝႏိုင္သျဖင့္ အလြန္ထိေရာက္ေသာ နည္းစနစ္တစ္ခုဟု ဆိုရမည္။

ေနာက္ပိုင္းတြင္ ဖုန္းျဖင့္ ေမးျမန္းျခင္းကို စာပို႔စနစ္ႏွင့္လည္း ျပန္လည္ေျဖၾကားေပးေနသည္။ ယခုအခါ CHSJ ကို ဖုန္းျဖင့္ ဆက္သြယ္ေမးျမန္းေနသည့္ ေယာက္်ားေလး တစ္ေန႔လွ်င္ ၁၀၀၀ ခန္႔ရွိေနၿပီ ဟုဆိုသည္။

ထိုပ႐ိုဂရမ္ကို ဒစ္ဂ်စ္တယ္ ပလက္ေဖာင္းေျပာင္းၿပီး တိုက္႐ိုက္အသံျဖင့္ တံု႔ျပန္ေျဖၾကားနိုင္ရန္ စီစဥ္ထားသည္။ ေမးျမန္းမည့္သူက ဖုန္းေခၚလာၿပီး သူတို႔သိလိုသည့္ အေၾကာင္းအရာကို စံုစမ္းသည္ႏွင့္ ကိုက္ညီသည့္ ဇာတ္ေၾကာင္းေလးမ်ားကို ျပန္လည္ထုတ္လႊင့္ေပးလိုက္သည္။ သူတို႔ အစီအစဥ္ကို စတင္ၿပီး ပထမ သံုးလ အတြင္း ဖုန္းျဖင့္ေခၚဆို ေမးျမန္းမႈေပါင္း ၅၀၀၀၀ ရွိလာသည္။ ထိုသူမ်ားကတစ္ဆင့္ သူတို႔သိသမွ် အေၾကာင္း အရာမ်ားကို ျပန္လည္မွ်ေဝေပးသူ ၆၀၀၀၀ ရွိၿပီး ထိုသူမ်ားကလည္း သူတို႔သိလို သမွ် ထပ္ဆင့္ ေမးျမန္းလာၾက သည္။

ေက်းရြာအဆင့္အေနျဖင့္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ လူငယ္ကလပ္မ်ား ထူေထာင္ရန္ သူတို႔စီစဥ္ေနၾကသည္။ ေက်းရြာ လူငယ္အဖြဲ႔ဝင္မ်ားသည္ အသက္ ၁၅ ႏွစ္မွ ၂၅ ႏွစ္အတြင္း ရွိမည္ျဖစ္ၿပီး ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ေက်းရြာကပင္ ေရြးခ်ယ္ေပးရန္ စီစဥ္ထားသည္။ လူႀကီးမ်ားလည္း စိတ္ပါဝင္စားလွ်င္ ပါဝင္ႏိုင္ၿပီး လူငယ္ကလပ္အတြင္း၌ လိင္ပညာေပးအေတြ႔အႀကံဳ ဗဟုသုတမ်ားကိုပါ မွ်ေဝေျပာၾကားေပးနိုင္ရန္ စီစဥ္ထားသည္။

ထုိကလပ္မ်ား ဖြင့္ႏိုင္ခဲ့သည့္အတြက္ ေအာင္ျမင္မႈတစ္ခုမွာ ေက်းရြာတစ္ရြာတြင္ လူငယ္မ်ားအၾကား အရြယ္ မတိုင္မီ လက္ထပ္ျခင္းကို တားျမစ္ႏိုင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ လူငယ္မ်ားက လူႀကီးမ်ားကို အရြယ္မတိုင္မီ အိမ္ေထာင္ခ်ေပးျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး သူတို႔သိထားသည္မ်ားကို ေထာက္ျပေဆြးေႏြးေဝဖန္ႏိုင္ခဲ့သျဖင့္ ေအာင္ျမင္မႈမ်ားရရွိခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ အရြယ္မေရာက္ေသးသည့္ မိန္းကေလးတစ္ဦးကို သတို႔သမီးအျဖစ္ အဓမၼ တြန္းပို႔ေနျခင္းမွာ လိင္ပိုင္းဆိုင္ရာ အၾကမ္းဖက္မႈတစ္ရပ္အျဖစ္ သူတို႔ေဆြးေႏြးလာႏိုင္ၾကသည့္ အေနအထားကို ေရာက္လာျခင္းမွာ ေအာင္ျမင္မႈတစ္ခုဟု ဆိုရမည္ျဖစ္သည္။
ကစ္ေရွာ္ဗာတာ အဖြဲ႔သည္ ဘန္ဒီနယ္အတြင္း အလယ္တန္းႏွင့္ အထက္တန္းအဆင့္ ေက်ာင္းေပါင္း ၃၀ ခန္႔တြင္ လိင္ပညာေပးအစီအစဥ္မ်ားကို လိုက္ၿပီးေဟာေျပာပို႔ခ်ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔ကို ေဒသဆိုင္ရာ NGO အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုျဖစ္သည့္ မန္ဂ်ာရီအဖြဲ႔ကလည္း အကူအညီေပးသည္။ မန္ဂ်ာရီအဖြဲ႔က ေဒသအတြင္း လူမႈေရး ဆိုင္ရာ တရားမွ်တမႈႏွင့္ တန္းတူညီမွ်မႈမ်ားကို လႈန္႔ေဆာ္ေနသည့္ အဖြဲ႔အစည္းျဖစ္သည္။ သူတို႔လႈပ္ရွား ေဆာင္ရြက္မႈမ်ားကို ေဒသအတြင္း ပညာေရးအရာရွိမ်ားသာမက ရဲတပ္ဖြဲ႔ကလည္း ေထာက္ခံၾကသည္။ သူတို႔ လိုက္လံပညာေပးသည့္ ပ႐ိုဂရမ္မ်ားကို ယခုအခါ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာထဲတြင္ ထည့္သြင္းသင္ၾကားေပးရန္ စီစဥ္ေနၾကၿပီျဖစ္သည္။

ပညာေပးအဖြဲ႔မ်ားသည့္ ေက်ာင္းမ်ားကို ေရာက္ခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ေတြ႔ဆံုၿပီး ေဟာေျပာသည္။ သူတို႔ကို ဆက္သြယ္ႏိုင္မည့္ ဖုန္းမ်ားကို ေျပာျပခဲ့သည္။ ထို႔အျပင္ မိမိတို႔ သိလိုရာကို ေမးျမန္းႏိုင္သည့္ ဇာတ္လမ္းေတြအေၾကာင္းလည္း မိတ္ဆက္ေပးခဲ့သည္။

လူတိုင္းအတြက္ နည္းပညာလက္နက္
“ေျပာင္းလဲမႈက ခ်က္ခ်င္းႀကီးေတာ့ ျဖစ္လာတာ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ကေလးေတြက ဒီဇာတ္လမ္းေလးေတြ ပံုမွန္ နားေထာင္လာေအာင္ ႏွစ္လ သံုးလေလာက္ အခ်ိန္ေပးခဲ့ရတယ္” ဟု ႏိုင္ဝါေက်းရြာမွ ဦးေဆာင္သူတစ္ဦး က ဆိုသည္။

ပညာေပးအစီအစဥ္သည္ လူငယ္မ်ားကတစ္ဆင့္ တစ္ေယာက္စကား တစ္ေယာက္နားေပါက္ကာ ပ်ံ႔ႏွံ႔သြား ခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ ကီလိုမီတာ ၁၀၀ ပတ္ဝန္းက်င္ ေက်းရြာမ်ားမွ လူငယ္မ်ားပင္ ထိုအစီအစဥ္မ်ားကို ေတာင္းဆို နားေထာင္လာေသာေၾကာင့္ အလြန္ထိေရာက္သည့္ အစီအစဥ္တစ္ခုဟုဆိုရမည္။
၂၀၁၆ ခုနွစ္ မတ္လတြင္ CHSJ ကို ေခၚဆိုဆက္သြယ္ႏိုင္သည့္ ဖုန္းနံပါတ္ကို ထုတ္ျပန္လိုက္ၿပီးေနာက္ အခက္အခဲမ်ား ႀကံဳေတြ႔ၾကရသည္။ အဓိကျပႆနာမွာ ထုတ္လႊင့္စက္မ်ားကို ထိန္းသိမ္းျပဳျပင္ႏိုင္စြမ္း မရွိျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ေက်းရြာအသီးသီးရွိ ဖြဲ႔စည္းထားေသာ လူငယ္အဖြဲ႔မ်ားထံ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ ဖိုင္မ်ားကို ျဖန္႔ေဝေပးထားၿပီး ေက်းရြာအလိုက္ နားေထာင္နိုင္ေစရန္ စီစဥ္ၾကသည္။
၂၀၁၆ ခုႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာလတြင္ CHSJ ပ႐ိုဂရမ္ကို Vodafone ေဖာင္ေဒးရွင္းက “Mobile for Good Award” ဆုကို ေပးအပ္ခ်ီးျမႇင့္ခဲ့သည္။ ထို႔ျပင္ ေဒၚလာ ၂၂၅၀၀ ကိုလည္း ေထာက္ပံ့ေငြအျဖစ္ ေပးအပ္ခ်ီးျမႇင့္ျခင္း ခံခဲ့ရသည္။

ေက်းရြာမ်ားတြင္ ဒစ္ဂ်စ္တယ္နည္းပညာနွင့္ပတ္သက္သည့္ စက္ပစၥည္းမ်ား တပ္ဆင္အသံုးျပဳႏိုင္ျခင္းမရွိေသး ေသာေၾကာင့္ လိင္ပညာေပးေရးကိစၥမ်ားမွာ အျပည့္အဝ မေအာင္ျမင္ႏိုင္ေသး ဟုဆိုရမည္။ ေက်းရြာ ေက်ာင္းမ်ားရွိ ဆရာမ်ားပင္ ဖုန္းမ်ားကတစ္ဆင့္ လိင္ပညာေပး အစီအစဥ္မ်ားကို ထုတ္လႊင့္ေပးေနေၾကာင္း မသိၾကေသးေပ။ သို႔ေသာ္ ဆာဟီးလို ေက်ာင္းသားအမ်ားစုက ဆရာေတြထက္ ဖုန္းမ်ားတြင္ ေလ့လာထား သျဖင့္ အေၾကာင္းအရာ အေတာ္မ်ားမ်ားကို သိေနၾကသည္။

သိပၸံသင္သည့္ဆရာတစ္ဦးျဖစ္သူ ဂ်ာဂ်ာဗာ ေက်းရြာမွ ဆာရာဖတ္ အလီဆိုသူက“ေက်ာင္းသားေတြ က ေက်ာင္းမွာ ဘိုးေဒါသေျပာတဲ့ အေၾကာင္းေတြကို ေဆြးေႏြးၾကတယ္။ သူတို႔ အေတြး အျမင္ေတြ ေျပာင္းလဲလာတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ဝမ္းသာတယ္” ဟုေျပာၾကားသည္။

အိႏၵိယလူ႔ေဘာင္အဖြဲ႔အစည္းထဲတြင္ မေျပာရမဆိုရဆိုကာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကန္႔သတ္ပိတ္ပင္ထားသည့္ ကိစၥ မ်ားကို လူငယ္ေတြ ေျပာလာဆိုလာျခင္းမွာ ႀကိဳဆိုရမည္သာျဖစ္သည္။ မိဘမ်ားပါ စိတ္ပါဝင္စားလာ သည္ ဆိုျခင္းမွာ တစ္ခ်က္ခုတ္ႏွစ္ခ်က္ျပတ္နည္းျဖစ္ေနသည္။

ကေလးသူငယ္လက္ထပ္ေရးတားဆီးေပး
ဖုန္းမ်ားကတစ္ဆင့္ ပညာေပးဇာတ္လမ္းမ်ား နားေထာင္ႏိုင္ျခင္း၏ ႀကီးမားေသာ အက်ိဳးေက်းဇူးတစ္ရပ္မွာ ကေလးသူငယ္အရြယ္ကတည္းက မိန္းကေလးမ်ားကို လက္ထပ္ေပးၾကသည့္ ဓေလ့ေပ်ာက္ သြားျခင္းျဖစ္သည္။ အသက္ ၁၆ ႏွစ္အရြယ္ ကရီတီဆိုသည့္ မိန္းကေလးက ေစာစီးစြာလက္ထပ္ျခင္း၏ အက်ိဳးမဲ့ပံုမ်ားကို ဖုန္းက တစ္ဆင့္ နားေထာင္ခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ သူတို႔က ထိုသုိ႔လက္ထပ္ေပးျခင္းသည္ တရားဥပေဒႏွင့္ပါ မညီေၾကာင္း သိရွိလိုက္ၾကရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အိမ္က သူမကို လက္ထပ္ေပးရန္ စီစဥ္သည့္အခါတြင္ ျငင္းဆိုခဲ့သည္။ သူေက်ာင္းဆက္တက္ခ်င္ေသးသည္။ သူ႔ကို အိမ္ကအၾကမ္းဖက္ၿပီး ေယာကၡမလက္ထဲအပ္ရန္ စီစဥ္သည့္ အခါတြင္ ရဲစခန္းကိုသြားၿပီး တိုင္သည္။ ရဲတပ္ဖြဲ႔က အၾကမ္းဖက္လာေခၚသူမ်ားကို ဖမ္းၿပီး ရဲစခန္းတြင္ ဆံုးမစကားေျပာ ခံဝန္ခ်က္တြင္ လက္မွတ္ေရးထိုးေစၿပီး ျပန္လႊတ္လိုက္သည္။

ျပည္တြင္း သတင္းစာတစ္ေစာင္က ကရီတီအေၾကာင္းကို ေဖာ္ျပလိုက္သည္။ ထိုေဒသတြင္ ကေလးအရြယ္ ကတည္းက မိန္းကေလးမ်ားကို လက္ထပ္ေပးေနၾကရာ ထိုသတင္းေၾကာင့္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္သြားၾကရ သည္။ ယခုအခါ ကရီတီသည္ ေက်ာင္းဆက္တက္ေနၿပီျဖစ္သည္။

အိႏၵိယႏိုင္ငံတြင္ အမ်ိဳးသားမ်ားက အမ်ိဳးသမီးမ်ားထက္ ၂၅ ရာခိုင္ႏႈန္းပိုၿပီး ဖုန္းမ်ားကို ကိုင္ေဆာင္နိုင္ၾက သည္။ ေက်းလက္မ်ားတြင္ အမ်ိဳးသမီး အမ်ားစုမွာ ဖုန္းကိုင္ႏိုင္ေသးသည့္ အဆင့္တြင္ မရွိေသးေပ။ သူတို႔အိမ္မွ အေဖႏွင့္ အစ္ကိုေမာင္မ်ားက ဖုန္းကိုင္ႏိုင္ေသာ္လည္း မိန္းကေလးမ်ားမွာ ဖုန္းကိုင္ႏိုင္သည့္ အဆင့္သို႔ မေရာက္ၾကေသးေပ။ CHSJ ကထုတ္လႊင့္သည့္ လိင္ပညာေပးအစီအစဥ္မ်ားကို ဖုန္းမ်ားထဲတြင္ သိမ္းထားၿပီး အခ်ိဳ႕ေသာ အစ္ကိုေမာင္မ်ားက အိမ္ရွိ အစ္မမ်ား ညီမမ်ားကိုေပးနားေထာင္ေသာေၾကာင့္ သိၾကရသည္လည္း ရွိသည္။

အိႏၵိယႏိုင္ငံတြင္ ဘာသာေရးနွင့္ လူမႈေရးဆိုင္ရာ တားဆီးပိတ္ပင္မႈေတြကမ်ားလွသည္။ သို႔ေသာ္ CHSJ အဖြဲ႔၏ ေျပာၾကားသည့္ စကားမွာ စိတ္ဝင္စားစရာျဖစ္သည္။

“ရာစုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ စြဲၿမဲလာတဲ့ စံတစ္ခုကို ခ်က္ခ်င္းႀကီးေျပာင္းဖို႔ဆိုတာ ခက္ေတာ့ခက္တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေျပာင္းလဲဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ မရွိပါဘူး”
သူတို႔ဦးတည္ခ်က္က ရွင္းသည္။
“ေကာင္ေလးေတြ အရင္ဆံုး နားေထာင္ဖို႔အေရးႀကီးတာ။ သူတို႔သိထားရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေအာင္ျမင္ၿပီ”
ဒစ္ဂ်စ္တယ္နည္းပညာကို အသံုးခ်ၿပီး ရသေလာက္ပညာေပးေနၾကသည့္ အိႏၵိယႏိုင္ငံ ေက်းလက္မွ လိင္ပညာေပး အစီအစဥ္ျဖစ္ပါသည္။

(Ref: Digital tool teaches Indian boys about gender equality, Shaifali Agrawal)